vrijdag 26 november 2010

Copperwoman stond aan de kustlijn, turend over het water naar de horizon en zag de zon langzaam in zee zakken, de mini versie van zichzelf aan de hand. Zo gelukkig met het kleine handje in de hare.

Weet je wat Kind? Mama doet jou een belofte. Het is nu nog wat vroeg, maar eens en binnenkort is het Monster verslagen en dan dansen we samen op zijn graf. Mama drinkt dan champagne en jij krijgt kinderlimonade om te vieren dat het Monster ons niet meer in de greep heeft en dat we vrij zijn van alle zorgen en ellende. Mama zorgt dat het jou aan niets ontbreekt als je later groter wordt. Mama zorgt ervoor dat jij later kunt studeren als je dat wilt.

De belofte komt recht uit mijn hart, zo sterk is mijn overtuiging dat het allemaal weer goed komt.

En toch is er dat zenuwslopende gevoel dat ik mijn belofte aan Kind niet kan waarmaken. Het lijkt of dat het Monster steeds groter en gevaarlijker word en volgens mij heb ik vandaag bemerkt dat hij bijna over de rand van de afgrond kwam gekropen om me bij mijn nekvel te grijpen.

Somber. Ik ben somber. En niets in de lieve wereld dat me op dit moment weer kan doen lachen of op andere wijze mijn zorgen kan doen vergeten.

Geen flash backs naar gelukkiger tijden deze keer. Ik word moe van mezelf en heb bemerkt dat ik mijn verleden romantiseer. Logisch natuurlijk, want het verleden is altijd makkelijker te verwerken met de kennis die je nu hebt. Het verleden is gebeurd en kan je niet direct meer raken zoals de toekomst dat zou kunnen doen. Gewoon, omdat de toekomst nog van alles in petto heeft, onbekende dingen die misschien leuk zijn…of misschien heel naar. Het verleden is veilig. Leuk of niet leuk geweest, maar het is water onder de brug.

Ik word werkelijk moedeloos van mezelf als ik loop te mijmeren over hoe ik mijn leven had willen leven, wat er juist wel of juist niet gebeurd is wat ik graag juist wel of juist niet had willen laten gebeuren. Ik word tegenwoordig al heel snel moe van mezelf.

In de zee van alle ellende die ik heb gehad in mijn privéleven, vormde mijn professionele leven, mijn baan, altijd een rots in de branding. Een baken. Een vast punt om bij terug te keren en van daaruit weer lijnen te zetten naar het veilige vaste land.

Door omstandigheden zit ik nu tijdelijk in zwaar overspannen toestand thuis. Even leek het erop dat mijn baken in die woeste zee hopeloos was losgeslagen, een gevaarlijke toestand in relatie tot het verslaan van het Monster. Voor zover ik nu kan bezien, is dat gevaar ietwat op de achtergrond teruggedrongen. Tijd zal dat leren en ik vind het jammer dat ik niet dieper op de materie kan ingaan om te verduidelijken waarom ik het gevoel had dat het baken er ineens niet meer zou zijn. Het enige dat in deze telt, is het feit dat ik me op een woensdagmiddag na een gesprek met een leidinggevende ziek heb gemeld om de zaak in me op te nemen en nader te beschouwen. Noem het zelfs beraden op een nieuwe, onzekere toekomst, zo je wilt. Ik verliet mijn bureau in een soort van verdoofde toestand. Haalde Kind van het schooltje en ging naar huis. Vraag me niet hoe ik die avond ben doorgekomen, ik weet het echt niet meer.

Wat nu?

Een laat-op-de-avond-gesprek met een leidinggevende op donderdag bracht iets van geruststelling met zich mee maar niet voldoende om me helemaal te laten ontspannen. Ik voelde achterdocht en spijt. Die nacht heb ik niet meer geslapen. Kind lag heerlijk te dromen in mijn bed en daar was ik dankbaar voor. Ikzelf zat in het donker op de bank, kettingrokend en koffielurkend, te denken aan wat voor shit zooitje mijn leven eigenlijk was en dat ik uiteindelijk helemaal niets voorstelde. Die gedachte was op dat moment zo overweldigend dat er letterlijk iets in me brak. Ik heb nog nooit zo intens zitten huilen in mijn volwassen leven.

In de verte gromde het Monster en ik zag in mijn geestesoog zijn gevaarlijk grote tanden glinsteren in het nachtelijk licht van een kleintje Maan.

Als het baken wegviel, had het Monster me genadeloos te pakken. Ik voelde me leeg, dof en dood. Geen angst, geen woede en geen frustratie. Zelfs geen vechtlust. En daar kon ik niet mee om gaan. Dit was de eerste keer in mijn leven dat ik totale onmacht voelde en die wetenschap werkte verlammend op mijn zenuwen. Ik wilde alleen nog maar gaan liggen om nooit meer op te staan.

De dag na deze verschrikkelijke nacht heb ik de bedrijfsarts gebeld. In theorie stond niets me tegen om te gaan werken maar in de praktijk vond ik het beter als ik me even niet met professionele zaken zou gaan bemoeien. Hiervoor had ik de bedrijfsarts nodig. En deze wijze, oude man begreep me volkomen. Copperwoman had even de tijd nodig voor zichzelf na alles wat er dit jaar is gebeurd en Arts vond het ook noodzakelijk dat Copperwoman een afspraak met een psycholoog zou maken. Sterker nog, Arts heeft zelf Psycholoog gebeld en gezorgd voor een afspraak op korte termijn.

Een voorval dat ik zeker niet mag vergeten te vertellen is het volgende. Copperwoman is een trotse vrouw. Copperwoman regelt het zelf wel. En aangaande de financiën, had zij op internet een bedrijf gevonden die behulpzaam was bij het in orde brengen van de financiële administratie. En dat had ik nou net nodig. Iemand die me wilde coachen. Ik nam contact op met het bedrijf, kreeg een heel aardig grietje te spreken en de klik was er meteen. Natuurlijk kostte het wat geld om van haar diensten gebruik te maken maar in verhouding was dat een schijntje bij datgene dat ik per maand kwijt ben aan vertragingsrente en andere bijkomende kosten van openstaande posten.

Ik had, voordat ik zelf dit bedrijf had gevonden, nog even contact gehad met de bedrijfsmaatschappelijk werker. Want misschien had hij ook nog wel tips. Nee, hij had geen tips anders dan een verwijzing naar de schuldhulpverlening. Misschien dat hij bij het bedrijf nog wel wat geld kon lospeuteren om een cursus boekhouden voor mij te bekostigen, toen ik aangaf dat ik niet naar de schuldhulpverlening wilde gaan omdat dat in mijn ogen nog niet zo ver was. Ik heb hem vriendelijk bedankt voor de weinige moeite en ben weggegaan. Toen ik zelf dit bedrijf vond, heb ik weer contact gezocht met die maatschappelijk werker en aan hem verzocht of de werkgever een kleine bijdrage wilde doen in de aanbetaling voor deze coach ipv een cursus boekhouden. Nee, klonk het antwoord want bij nadere beschouwing van dit bedrijf zou het een uurtjesfactuurtje verhaal worden en daar kon of wilde de werkgever niet aan mee werken.

En met die wetenschap en met dat gevoel van teleurstelling en afwijzing op die woensdagochtend werd ik in de middag bij de grote baas geroepen om te vernemen dat mijn baken was losgeslagen. Totale ontreddering dus. En probeer het dan maar droog te houden. Hoe kan dat als je verzuipt in die grote zee van ellende?

Een paar dagen heb ik erover gedaan om mijn gevoelens te verwerken. En deze keer ben ik niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik heb een paar oude hobby’s opgepakt en ben vooral bezig gebleven. Ik wilde niet nadenken. Ik wilde niet nog verder wegzakken in dat moeras.

Die aardige griet van dat bedrijf is vandaag langs geweest bij mij thuis, want ondanks de tegenslag heb ik wel besloten met haar in zee te gaan. Dan betaal ik het zelf wel. In gedachten noem ik haar mijn Zwemvest. Heel gestructureerd heeft ze mijn ongeopende enveloppen bekeken, gesorteerd, gerubriceerd en op volgorde van urgentie gelegd. En wat ze daar zag, stemde niet blij.

Copperwoman, zei ze, dit kun je niet alleen. Ik ben blij dat je mijn hulp hebt ingeroepen. We gaan kijken wat we kunnen doen om het schip drijvende te houden. Voorlopig maken we een overzicht van alle schulden zodat we meer helderheid krijgen. Ik wil niet weten hoe je zover in de problemen hebt kunnen geraken, dat lost niets op en gaandeweg komen we er vanzelf achter waar het mis is gegaan. Ik doe dit, jij doet dit en samen komen we eruit.

En op die middag, zag ik heel in de verte, weer een klein lichtje gaan schijnen.

Copperwoman stond aan de kustlijn, turend over het water naar de horizon en zag de zon langzaam in zee zakken, de mini versie van zichzelf aan de hand. Zo gelukkig met het kleine handje in de hare. En deze keer zakte de zon in de zee, begeleid door een zacht roze gloed. De nuance was hervonden.

Wat heeft Copperwoman geleerd van Zwemvest?

·         Hoe smal de omgeving ook, er is altijd ruimte om te manoeuvreren.

·         Neem nooit iemand in je naaste omgeving in vertrouwen als je financiële problemen hebt, je rekent op de vriendschappelijke, of collegiale banden en krijgt een naar gevoel als je nul op rekest krijgt.

·         Houd het zakelijk. Beschouw je eigen financiële rompslomp als een zakelijke administratie van iemand anders. Als je afstand neemt, kun je met veel meer ratio moeilijke beslissingen nemen.

·         Maak een logische Excel sheet van vaste lasten, uitgaven en inkomsten

·         Koppel daar een pagina aan met het lijstje van schulden, voorzien van datum, de hoogte van de schuld en of het urgent is. Zo zie je in een oogopslag waar de meeste pijn zit.

·         En koppel daar weer een pagina aan met actie punten, data van wanneer je wat gedaan hebt of wat je nog moet doen.

·         Maak een aparte lijst van alle inkomende brieven of poststukken. Op die manier dwing je jezelf om de post te blijven openen en behoud je de controle.

Ik weet het, het is allemaal cliché en heel simpel. Maar soms heb je net dat ene zetje nodig omdat je het gewoon allemaal even niet meer weet.

Kind is bij Ex morgen. Tijd genoeg om dan verder te gaan met het nog meer verfijnen van mijn financiële rompslomp overzicht.

Voor nu is het even genieten van de rust, een goed glas Port en een boek om de zinnen te verzetten.

dinsdag 16 november 2010

In tegenstelling tot wat ik ooit gehoopt en gedroomd had in mijn tienerjaren, is het jaar 2010 werkelijk een rampjaar voor me.

De moed en fut hebben me de laatste tijd ontbroken om ook maar een lettertje op papier te zetten EN het Monster heeft me genadeloos in mijn nekvel. Ik voel me ouderwets en vertrouwd verlamd in situaties waarin ik snel en adequaat zou moeten reageren om de boel onder controle te houden en het weer beter te maken. Ik raak gefrustreerd, ben kwaad op alles en iedereen en de Wereld is een zooitje.

Hoe vaak ik mij inmiddels afgevraagd heb of dit het nou eindelijk is…..of ik nou eindelijk alle shit over me heen heb gehad en ik weer kan gaan werken aan herstel. De keren dat is me dat heb afgevraagd zijn ontelbaar en het ziet er niet naar uit dat er een einde komt aan die reeks. Ik ben een wrak. Ik voel me oud. Ik voel me lelijk. Ik voel me niet gewaardeerd. Ik voel me miskend en er wordt niet van me gehouden. Ik ben een mislukkeling en ik had nooit geboren mogen worden. Dat zijn gedachten die de hele dag aanwezig zijn in mijn getergde brein. Waar ik ook ben en wat ik ook doe.

Een positief puntje heb ik wel. Als er een prijs bestond voor het met succes besodemieteren van je naasten, heb ik die met glans verdiend. Ik ben er inmiddels een ster in geworden om mijn naasten te laten merken dat het allemaal heel goed met gaat, dat ik alles onder controle heb en dat niets me van de wijs kan brengen.

Groot was de verbazing toen ik me vorige week langdurig ziek meldde. Al was het wel duidelijk bij de bazen dat er bij mij iets zat te broeden.

Oké, wat is er tot zover in 2010 gebeurd?

Auto total loss, constatering hersentumor, operatie, revalideren, herrie met personeelzaken nav een actie van de Ex, miscommunicatie met de belastingdienst waardoor Copperwoman binnen 8 dagen even 10.000 euro moet terugbetalen. Betalingsproblemen, rechtszaken, mislukte mediation, herrie met personeelszaken vanwege een actie van een collega, afwijzing en uiteindelijk een voorlopig royement wegens wanbetaling op het kinderdagverblijf, wat niet mijn schuld is.

Vandaag ga ik dus weer een gevecht leveren. En ik voel me even als een soort van Yuri van Gelder die zonder cocaïne in het bloed, kunstjes doet aan de ring. Je weet hoe het moet en wat je moet doen, maar het innerlijk behaaglijke gevoel ontbreekt en daardoor voel je je zo zwak, dat je weet dat het gevaar bestaat dat je gaat verliezen. En daarom wil je de strijd niet aan gaan op dat moment. Nu had Yuri nog de vrijheid om te beslissen zich terug te trekken. Ik heb die vrijheid niet want dit is een cruciaal punt in het Grote Gevecht. Deze strijd zal hoe dan ook vandaag plaatsvinden.

Die donkere tunnel is verrekte lang en nog steeds zie ik geen licht want het einde is ver te zoeken.

Dus is Copperwoman nu thuis, opgebrand en uitgeblust. En vraagt zij zich af of ze passagier is in die trein in die tunnel, of bestuurder

Met een dagtaak aan verzorging van Kind en hierdoor geen tijd om na te denken over hoe het nu verder moet en wat te doen. En sterker nog. Kind is in vervoering geraakt van de Goedheiligman uit Spanje. En deze keer heeft Sint ook last van de economische crisis. Nu heeft crisis-Sint toevallig hulp van een paar Pieten die het economisch gezien voor de wind is gegaan. Het zal Kind niet ontbreken aan cadeautjes. Maar hoe leg ik uit aan derden dat ikzelf de rekeningen niet meer kan betalen maar dat kind wel rond loopt in dure jurkjes en outfitjes?

Ik weet het allemaal niet meer.

Door recente gebeurtenissen op het werk, ben ik volledig uit het lood geslagen. Omwille van privacy kan ik niets kwijt over die gebeurtenissen maar feit is dat mijn werkomgeving geen veilige haven meer is. En dat was nou net de rots waar ik me krampachtig aan vasthield, als de turbulentie in mijn privéleven te veel werd.

Thuis voel ik me niet veilig (en geloof me, ziek thuis zitten als je niet thuis wilt zijn, is een zware dobber) en nu voel ik me niet meer thuis op mijn werk.

Nooit gedacht in mijn jonge jaren, dat ik me in deze positie zou bevinden op mijn veertigste. Die gedachten schoten door mijn hoofd toen ik vorige week laat op de avond een telefoon gesprek had gevoerd met mijn hoogste baas. Het is allemaal zo anders uitgepakt dan ik had gewild en ik kan er gewoonweg niet mee omgaan.

Er is een moment geweest, daar in die donkere nacht, dat ik me al kettingrokend en koffiedrinkend zat te bedenken dat ik de strijd wilde opgeven. Dat ik me afvroeg waar ik het eigenlijk allemaal voor deed en wat nou de waarde van dit alles was. Ik schrok van mezelf maar voelde tegelijkertijd ook een soort van berusting. Want nu pas, voor het eerst in mijn leven kon ik tegenover mezelf toegeven dat ik het allemaal verkeerd heb aangepakt en dat het mijn eigen schuld is dat ik me in deze situatie bevind. En met dit nieuwe inzicht, heb ik huilend de nacht beleefd.  

Omwille van Kind moet ik door. Al vraag ik me af wat voor betekenis mijn aandeel heeft, als ik niet bij machte ben om de cruciale dingen te leren, waardoor het eigen volwassen leven van Kind makkelijker wordt dan dat van mij, en Eigen Moeder voor mij.

Ook dat is een zware last op mijn schouders. Als je van jezelf voelt dat je met alles faalt, hoe ben je dan in Godsnaam in staat om je kennis en vaardigheden door te geven aan de volgende generatie? Erft Kind mijn zonden? Op dit moment zegt mijn hele wezen volmondig ja op deze vraag. Maar ik weet ook dat toekomst niet is vastgelegd en dat je als individu zelf voor de omstandigheden kunt zorgen waardoor dingen gebeuren. Dingen zoals jij het wilt dat het gebeurt. En dan kom ik meteen op de volgende vraag: wat heb ik dan fout gedaan als ik het allemaal zo mooi kan beredeneren maar er in de praktijk niets van terecht breng?

Oké toegegeven…..inzet en toewijding zijn op dit moment bij mij ver te zoeken. Ik denk dat ik daarom in die neerwaartse spiraal zit. Uit vermoeidheid of gewoon gemakkelijkheid heb ik, voor zover ik nu kan beoordelen, in sommige gevallen verkeerde beslissingen genomen. Met alle gevolgen van dien. En ik weet niet hoe ik daar mee moet omgaan. Ik weet niet hoe ik fouten kan herstellen.

En eerlijk gezegd, ben ik nu op het punt aangekomen dat ik het Monster recht in de ogen wil kijken en zeggen….hier ben ik, pak me maar. Vreet me op en laat me alsjeblieft met rust.

Ik wil gewoon gaan liggen en nooit meer opstaan.

En toch moet ik opstaan, de messen slijpen en ten strijde trekken. Maar hoe als je niet weet hoe te handelen?

En daarom heb ik een nieuwe favoriete tekst uitgezocht. Ik haal meestal wel voldoening uit citaten van mensen. Die kleine, korte zinnen geven een bepaalde situatie weer een beetje kracht en moed. Maar deze keer heb ik een langere gevonden waar ik hoop voor de komende tijd veel kracht uit te kunnen putten.

Het is de tekst van een liedje van Nina Simone.

Ain't got no home, ain't got no shoes
Ain't got no money, ain't got no class
Ain't got no skirts, ain't got no sweater
Ain't got no perfume, ain't got no beer
Ain't got no man

Ain't got no mother, ain't got no culture
Ain't got no friends, ain't got no schooling
Ain't got no love, ain't got no name
Ain't got no ticket, ain't got no token
Ain't got no God

What about God?
Why am I alive anyway?
Yeah, what about God?
Nobody can take away

I got my hair, I got my head
I got my brains, I got my ears
I got my eyes, I got my nose
I got my mouth, I got my smile
I got my tongue, I got my chin
I got my neck, I got my boobs

I got my heart, I got my soul
I got my back, I got my sex
I got my arms, I got my hands
I got my fingers, Got my legs
I got my feet, I got my toes
I got my liver, Got my blood

I've got life , I've got my freedom
I've got the life

And I'm gonna keep it
I've got the life
And nobody's gonna take it away
I've got the life

Deze tekst behelst geheel wie ik op dit moment ben, en wat er in me omgaat. Ik verwonder me dat iemand ooit, op enig moment in de tijd, kennelijk het zelfde gevoeld moet hebben als ik, zij het onder misschien wel heel andere omstandigheden.

Dat geeft de burger weer moed.

Nog even een bak koffie zetten, moed indrinken en bellen met de administratie van het kinderdagverblijf om de fout recht te zetten.

Met Nina in mijn achterhoofd ga ik dus de strijd aan. Het schild van geveinsde onwetendheid heeft zijn nut niet bewezen. Tijd om een ander schild uit te proberen en daarmee kom ik weer op mijn eerste uitgangspunt…kennis is macht.

Copperwoman, wees verstandig. Als je al moet verdrinken, verdrink jezelf dan in de vijver van Kennis en Macht. Kom terug en laat zien dat je dat verrotte Monster de baas bent.

woensdag 29 september 2010

Nog 48 uur en dan gaat Copperwoman genieten van een welverdiende vakantie van een week in de Belgische Ardennen, nabij Frankrijk.

Even helemaal eruit, niet nadenken over ambtelijke zaken of financiële toestanden.

Kind en Eigen Moeder mee want het is goed voor Kind om even lekker in de open natuur te zijn, en goed voor Eigen Moeder omdat zij ook wel een weekje rust heeft verdiend na al dat gesjouw met Kind omdat ik moest werken.

Het is niet veel, ik had haar liever een mooie vakantie in haar favoriete land gegeven maar meer kon ik onder de gegeven omstandigheden niet betalen. Eigen Moeder had dit heel goed door en stond erop dat zij de helft zou betalen.

Al met al delen we de kosten, zij eigenlijk een beetje meer dan ik, hebben we een week geen zorgen en hopelijk komen we in het Ardense bos een kabouter tegen, die ons de weg wijst naar de pot met goud. Vooropgesteld dan, dat de zon haar ding doet, en de regenwolken dat van hun.

Gezien het weersbeeld van de afgelopen tijd, zou dat geen probleem moeten zijn. En misschien bestaan er nog wonderen.

Voordat ik me helemaal kan overgeven aan zaligmakende rust en frisse lucht, moet ik nog wel even in twee dagen alles op een rijtje zetten in huis.

Dat gaat niet meevallen, dat weet ik nu al want ik houd Kind thuis van het kinderdagverblijf. De afgelopen week heb ik extreem veel moeten werken en is Kind dus bij Eigen Moeder geweest. Het gevolg hiervan is dat Kind bij thuiskomst in het eigen domein, ontzettend recalcitrant werd.

Moeilijk, moeilijk.

Dus houd ik Kind thuis vandaag en probeer de dingen te doen die ik moet doen. Al weet ik dat ik een groot deel van de dag zal gaan besteden aan het welzijn van Kind en me nog meer zal moeten inspannen om de boel gereed te krijgen.

Ah….financiën….de uiteindelijke reden waarom ik dit blog heb gestart…

Waar was ik gebleven?

Oh ja…..het Informatieteam uit Groningen. Die heb ik afgelopen woensdag gebeld (precies een week geleden dus…wat gaat de tijd toch snel) en ik kreeg dezelfde vrouw aan de lijn, die me vertelde dat Defam mijn dossier heeft overgedragen aan hen in de hoop dat zij, Informatieteam, wel tot een oplossing met mij konden komen.

Pardon? Mis ik hier iets? Tot op de dag van vandaag heb ik geen zaken met Defam zelf gedaan. Ik heb in het verleden ooit eens met hetzelfde bijltje gehakt bij Defam, heb toen de fout gemaakt om Defam te bellen en heb toen een gigantische woordenwisseling gehad met een Foute Meneer.

Dat probleem heb ik toen opgelost en het is een hele tijd goed gegaan.

 Tot nu.

 Ik heb de gezellige brieven van die Foute Meneer gelezen en ze opzij gelegd omdat ik me moest beraden over de strategie. Door de werkdruk kwam het er niet van en heb ik min of meer toegegeven aan dat verlammende gevoel omdat ik wist dat ik zelf de toestand daarmee steeds erger maakte.

Ik mag nog blij zijn dat Defam het dossier heeft overgedragen aan wat sympathiekere financiële mensen….al blijf ik op mijn hoede.

Afijn, met die mevrouw de afspraak gemaakt dat ik mijn financiële positie aan het bepalen was en dat ik haar dinsdag hierover zou terugbellen….gisteren dus. Ik voelde me licht schuldig omdat ik had toegezegd dat ik het weekend zou gebruiken om de gevraagde gegevens te verzamelen.

Mijn Excel bestand is nu al niet meer up to date, omdat er weer vertragingsrente e.d. bij opgeteld moet worden. Ik betaal me suf, maar los niets af vanwege rentes en boetes op openstaande bedragen. Dat moest opnieuw bekeken om de meest zuivere toestand door te geven op basis waarvan er afspraken gemaakt konden worden.

Onverwacht moest ik heel veel werken…maar liefst 18 overuren in een weekend. Het aanpassen van de lijst kwam er dus niet van  en met een zwaar gevoel ging ik dinsdag naar mijn werk.

Moed verzamelen.

Koffie drinken

Roken

Koffie drinken

Ambtelijke zaak afhandelen

Een compleet gevoel van twijfel en zwaarmoedigheid….alsof je naar een examen gaat en je hebt niet geleerd….

En toen ging mijn mobiele telefoon. Onbekend nummer….

Ik neem met tegenzin op (ik houd er niet van om gebeld te worden door nummers die mijn telefoon niet herkent) en blijk een meneer van de ING aan de lijn te hebben. Hij wilde even praten over mijn achterstand…..

Godsamme! Glad vergeten….die achterstand aanpakken stond gepland voor deze maand. Door al dat werken is me dat ontschoten.

Beste Meneer, mag ik even uw telefoon nummer noteren? Ik moet even iets zakelijks doen hier maar ik bel u voor de lunchpauze terug. Ja, dat was wel goed.

En met zwaar gevoel een vergadering in. Ik trok mijn meest intelligente gezicht, knikte en gromde af en toe ja en nee, maar in gedachten was ik bij Shakti.

Positieve krachten in je geest pompen Copperwoman, zei ze tegen mij. Hoe smal de ruimte ook is, er is altijd een manier om te manoeuvreren.

En die gedachte gaf me zoveel kracht, dat ik direct na die vergadering met mijn agenda in een privéruimte op de werkvloer het gevecht met het Monster aanging.

Eerst die ING meneer maar eens. Want tenslotte ging dat over de hypotheek. Ik moest eigenlijk wel een beetje lachen toen hij opnam en mijn naam hoorde. Ik denk niet dat hij verwacht had dat ik zo snel zou terugbellen. Ik vertelde hem dat ik het openstaande bedrag die avond nog zou overmaken. Al met al heb ik een half uur met die man aan de lijn gezeten en heeft hij geprobeerd om samen met mij een oplossing te vinden voor het geheel. Een nieuwe lening afsluiten waar alle schulden in opgaan, gaat niet op. Want natuurlijk is Copperwoman een BKR geregistreerde! Maar het was fijn om te horen van een BankMan, dat het niet altijd volledig de schuld is van een schuldenaar. Het systeem zelf is ook niet helemaal zuiver. En met een warm uitgesproken goedemiddag, namen we afscheid van elkaar.

Oké Monster! Hopelijk is dit kleine klapje van mij genoeg geweest om in ieder geval die grijns van je giechel te halen.

Op naar die juffrouw van het informatieteam. En inderdaad, mijn vermoeden werd bevestigd. Het handschrift op het kaartje, waarvan ik dacht dat het toebehoorde aan een jongedame die eigenlijk liever hartjes op de letter i zet, dan puntjes, behoort toe aan een Kimberley.

Nooit gedacht dat ik met een Kimberley nog goeie zaken zou kunnen doen. Ik vertelde haar dat ik niet in de gelegenheid was geweest om met een betaalvoorstel te komen. Nadat ze een beetje van mijn achtergrond had vernomen, bleek ze wel coulant.

Ik vertelde haar dat ik een afspraak had staan met mijn bedrijfsmaatschappelijke werker op 12 oktober. Die afspraak had ik de maandag ervoor gemaakt en 12 oktober is de eerste dag waarop wederzijds ruimte is voor een gesprek. Dat is nog twee weken van nu, maar toch ging Kimberley er mee akkoord dat wij na die datum, in week 41 weer contact hadden voor verdere zaken.

Nou Monster, nu weet ik zeker dat je niet meer lacht vandaag. Ik ben vandaag de sterkere gebleken. Wen er maar vast aan Monster want ik zal je net zolang bestrijden tot je een Muisje ben geworden

Iedere dag word jij kleiner en iedere dag word ik sterker.

In die wetenschap heb ik Kind van het verblijf gehaald en zijn we naar huis gegaan.

Na een vermoeiende vooravond, ben ik naast Kind in slaap gevallen. De ING rekening pas vanochtend betaald.

Nog 48 uur….

maandag 20 september 2010

Nog anderhalve week en dan kan Copperwoman een weekje op haar lauweren rusten in de Belgische Ardennen. Op kosten van lieve Eigen Moeder, dat dan weer wel maar het is een welkome break na alle perikelen van de afgelopen tijd.

Afgelopen tijd? Zeg maar beter afgelopen jaren. Toen Copperwoman nog een Coppermeisje was, en het leven nog mooi leek, had ze altijd in gedachten dat het leven in haar dertiger levensjaren een paradijs op aarde zou zijn.

De perfecte baan, de perfecte relatie, perfecte kinderen, leuk huis, fijne hond en vooral genoeg geld om voortaan zorgeloos te leven.

Nothing could be further from the truth….

Copperwoman is de 40 gepasseerd en in plaats van me druk te moeten maken over een latent aanwezige midlifecrisis en wat ik nu weer in Godesnaam zal gaan doen met mijn zuurverdiende geld, betrap ik me zelf er continu op dat ik zit te piekeren over dingen die ik vroeger niet voor mogelijk had gehouden.

Mijn leven van nu is één grote kluwen van draden. Ergens samenhangend en verbonden maar tegelijkertijd zo in de knoop dat het lijkt of de draden stuk voor stuk een eigen begin en einde hebben en volledig in elkaar geknot zijn. Waar begin ik en waar eindigt het?

Ik heb nooit een ploetermoeder willen zijn. Ik heb nooit een prototype Libelle moeder willen zijn. In mijn gevoel ben ik het ook niet, maareen blik in de spiegel zegt me anders. Ik zou zo de voorpagina op kunnen.

Neem nou bijvoorbeeld eergisteren. Kind was bij haar Verwekker op bezoek geweest. De alwetende Rechter heeft namelijk bepaald dat Kind eens per twee weken naar Verwekker moet om de paternale band vooral te onderhouden. Ik persoonlijk denk er heel anders over, maar helaas heb ik op dat gebied niet het laatste woord.

Kind komt bijna altijd chagrijnig terug, te moe om te eten en het contact tussen Copperwoman en Ex is nou niet bepaald amicaal en warm te noemen, waardoor het erg moeilijk is om gewoon een gesprek aan te aan en te vragen wat Kind tot zich heeft genomen. Dus altijd maar weer gokken of Kind honger heeft. En meestal krijgt Kind honger rond een uur of negen in de avond, net als Klaas Vaak staat te wenken en uitnodigend zijn hand in zijn zak met droomzand steekt.

Verdorie! Voor mij is het toch ook zaterdagavond? Waarom doet Kind nou nooit meteen wat ik zeg? Waarom koestert Kind zich nooit direct in de beschermende handen van Klaas Vaak voor een paar uurtjes?

En met een zucht geef ik me over aan mijn moederlijke plichten. Boterhammetje, verhaaltje, beetje drinken, luchtledige gevechten tegen de Monsters (niet mijn Monster, dat is een iets substantiëlere massa) onder het bed en achter de gordijnen, kusje op de zere knie, en een laatste luiercheck.

Tegen de tijd dat ik dat gedaan heb, is het rond tienen en is mijn avond eigenlijk al voorbij. Dan ben ik te moe om nog helder te kunnen denken en mijn eigen Monster grommend aan te kijken.

En dan is het vaste denk patroon dat ik me nu geen zorgen ga maken en de boel morgen wel doe. Om vervolgens naar Misdaadnet te gaan kijken tot in de diepe uurtjes….

Als ik dan eindelijk rond half één naar mijn bedje ga en met behulp van de nachtuitzending op Radio 1 uiteindelijk in slaap val, kan ik er donder op zeggen dat Kind verderop in de nacht het eigen bed komt uitgekropen en tegen mij aan komt liggen.

Heel gezellig….en heel benauwend want Kind heeft de neiging mij als matras te gebruiken.

Rond een uur of vijf op zondagochtend, sta ik dan maar weer op. Peukie, bakkie en de laptop aan om te zien of er nieuws is. Besluiteloos achter die laptop zitten. Dat is waar ik heel goed in ben. Wachten tot het licht wordt, wachten tot Kind uit de Gouden Slaap ontwaakt.

En als Kind inderdaad ontwaakt, zal ik het weten ook! Vanaf dat moment is er geen rust meer voor mij en loop ik als een malloot de hele dag achter Kind aan. Ongewild.

Ik heb het gevoel alsof ik de hele dag in constante Chaos leef als ik thuis ben met Kind. Naast de gebruikelijke huishoudelijke werkzaamheden, ben ik continu bezig om speeltjes aan de kant te schuiven. Heb ik net het ene opgeruimd en schoongemaakt, dan kan ik aan de andere kant van de kamer weer opnieuw beginnen. Ik kan niet denken in die chaotische toestand. Om heldere beslissingen te kunnen nemen, heb ik een helder milieu nodig. Kind is nog niet zover dat dat wordt begrepen, dus laat ik het er maar voorlopig bij, al weet ik dat ik mezelf hiermee in de vingers snij.

Mijn goede vriend Depressie kwam ook nog even koffie leuten. Gelukkig stond Shakti onverwacht stand-by (geen idee waar ze vandaan kwam maar ik was wel heel blij met haar) en Depressie was gauw de deur uit geluld.

Dankzij Shakti kon ik ’s avonds de boel weer relativeren. Kind lag voor comateus in bedje, Klaas Vaak verbaasd achterlatend omdat hij die zak met Slaapzand niet nodig had gehad. En daar zittend op de bank, lurkend van mijn koffie, nam ik het besluit om op maandag dat Informatie team eens te bellen en te laten weten dat ik totaal niet gecharmeerd was van hun gezellige kaartje.

Daad bij gedachten voegend, stond ik op en stopte het kaartje meteen in mijn tas. Het zou me niet gebeuren dat ik het kaartje vergat, en dus niet binnen 3 dagen zou terugbellen. Vol goede moed ging ik naar mijn bed, de spullen klaargelegd voor morgen en met het goede voornemen om in bed uitgebreid op zoek te gaan naar mijn zonnevlecht en me verder bewust te worden van mijn energiecentra. Tegenwoordig probeer ik dat ’s avonds voor het slapengaan te doen. Het liefst in mijn bed, want mijn rug gaat zeer doen van die Lotushouding op de grond. Liever dus even riant erbij liggen. Shakti had ook niet zoveel zin in mystieke onderwijzingen die avond, zonder al te veel problemen en schuldgevoel geleidde ze me in een diepe slaap.

Ik werd wakker door een kinder elleboogje in mijn rug en zag op de klok dat het bijna 6 uur was. Zes uur? Sjonge jonge jonge zeg…..dat is laat voor mijn doen.

Bakkie, peukie en dolgelukkig omdat Kind nog in Droomvlucht vertoeft.

Zes uur werd zeven uur en ik was niet vooruit te branden. Sjonge jonge jonge zeg….normaal gesproken was ik al druk bezig geweest met forenzen…dat gaat goed en waar ben ik mee bezig? Dus de kuierlatten maar weer aan en al met al een uurtje later begonnen. Ik moet zeggen… dat beviel me best.

De hele dag verder druk bezig geweest met ambtelijke beslommeringen waar ik verder niet over zal uitweiden.

Maar vanwege al die ambtelijke toestanden, niet meer gedacht aan de kaart. Pas om half vijf in de middag liep ik met het kaartje weg naar een privéplek om te bellen.

Schietgebedje….diepe ademhaling (check)….chakra’s opengezet (check) pen en papier in de hand (check), agenda erbij (check) en gaan met die banaan.

Een telefoonnummer in Groningen:

Goedemiddag Informatie Team…..waar kan ik u mee van dienst zijn?

Ja goedemiddag, u spreekt met Copperwoman. Ik heb een gezellig kaartje van u ontvangen en ik wilde even weten waarom die eer mij ten deel is gevallen

Nou mevrouw, noemt u mij maar het dossiernummer en dan gaan we kijken hoe we de boel kunnen oplossen…

Dit is het dossiernummer…..kunt u mij vertellen waar het om gaat? Het kaartje vermeldt dat namelijk niet.

Het gaat om een openstaande vordering van Defam mevrouw.

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ik nu op dit moment sta te bellen met een Groningse huisvrouw, die terwijl we dit gesprek hebben de aardappels zit te schillen.

Zeg mevrouw, zeg ik, het komt nu heel ongelegen voor mij om het hele geval uitgebreid te gaan bespreken. Morgen komt het ook niet goed uit want Prinsjesdag maar vindt u het goed als ik u woensdag middag bel? Ik heb dan net een mediation gesprek achter de rug en als het goed is, ben ik de rest van de dag vrij. Dan kan ik gewoon vanuit mijn thuisadres zaken met u doen.

Ja hoor, dat is prima. Ik maak er even een notitie van. …..

En dat was dat. Rustig, kalm en gecontroleerd. Chakra’s en zonnevlechten weer dicht, dank je wel Shakti en met een onbewogen gezicht weer de werkvloer op.

Mijn hereniging met Kind op het kinderdagverblijf verliep veel stormachtiger en vooral hectischer. Huilsalvo’s in de oude Koreaan, peuterdwingelandijen en gefrustreerde moederkreten onderweg naar huis.

Bij thuiskomst moederzorg, kindergehuil en een miauwende kat die vind dat ze aandacht te kort komt. Ik moet er wel een beetje om lachen. Gelijk heeft Poes. En met een hoop bombarie kroel ik Poes op haar grijze buikje die weer eventjes helemaal in haar nopjes is. Een katteklauw is gauw gevuld.

Hopelijk valt Kind snel in slaap vanavond en wordt het getergde moederbrein eventjes wat rust gegund. Poes zit op de vensterbank en kijkt naar me. Ik kijk terug en voel me enigszins gelukkig. Het wordt herfst en dat betekent het huis versieren met allerlei commerciële hersftflauwekul.

Gezelligheid in bange, donkere dagen. Zoiets.

Het Monster gromt zachtjes maar laat me voor vandaag even verder met rust.

Donderdag 15 september 2010

manifesteert zich nu voor mij

op volkomen bevredigende en harmonieuze wijze

 voor het hoogste goed van alle betrokkenen.”

Wijze woorden geciteerd uit een boek van Shakti Gawain.

Dank je Shakti….hoop dat je me het niet kwalijk neemt dat ik een beetje tekst van je heb gestolen. Mocht dat zo zijn en je stuurt een gladde knul op me af, dan nodig ik je uit om vooral in de lange rij mensen te gaan staan die geld van me willen hebben.

Copperwoman heeft de afgelopen maand niet zoveel geregeld en heeft het Monster de vrije teugel gelaten.

Dom, dom, dom….ik weet het….maar ik was het computeren zat….ik was de mensen om me heen zat…ik was mijn werk zat en ik was het leven zat.

De enige reden dat ik hier nu toch weer zit, is mijn mooie kind en de sterke wil om het  beter te regelen.

Bij thuiskomst vandaag weer kennis mogen maken met een nieuw staaltje financiele intimidatie van een clubje mensen die blij zijn dat er nog zoiets bestaat als crisis.

Het clubje noemt zich in dit geval het Informatie team. Geen idee bij welke schuldeiser ze horen. Ze sturen je een leuk kaartje….gepost door iets of iemand in de stad Groningen en ze delen je mee dat ze bij je aan de deur zijn geweest maar dat er niemand thuis was. Het ansichtkaartje is blanco aan de ene kant en aan de andere kant staat een dossiernummer. Uiteraard wordt ik gedreigd om vooral binnen 3 dagen telefonisch contact op te nemen omdat anders het belang van de zaak geschaad wordt gezien het stadium van het dossier. Als Copperwoman niet binnen die drie dagen reageert, gaan zij er gemakshalve vanuit dat je je moedwillig onttrekt aan je betaliingsverplichting.

Leuk taalgebruik, maar ik word er niet warm of koud van.

Ik moet er zelfs een beetje om lachen. Het handschrift waarmee het dossier nummer is opgetekend evenals het mobiele telefoonnummer wat ik tot 18 uur kan bellen, is duidelijk van een jonge, frisse meid die nog net geen hartjes ipv een punt op de letter ‘i’ heeft gezet.

Er is in tussentijd een hoop gebeurd en eigenlijk is er niets gebeurd.

Vanwege het ontbreken van liquiditeiten, heb ik me bezondigd aan een oude gewoonte: het niet openen van de post. Opnieuw heb ik te maken gehad met het verlammende gevoel als de vrolijke postbodeknul weer eens langs was geweest. Niet voor die knul, ik zou niet in zijn schoenen willen staan nu er zoveel ontslagen dreigen bij TNT. Maar de wetenschap dat ik boze brieven zou moeten lezen en er op dat moment niets aan kon doen, was te veel en dus heb ik ze maar weer opgestapeld.

Het is zo verdomd frustrerend om niet je gang te kunnen gaan en te leven zoals jij wilt. En dan bedoel ik geen uitbundig, financieel ongecontroleerd leven maar gewoon……je ding doen en als je dan ’s avonds thuis komt, je lekker zorgeloos op de bank kunt nestelen.

Depressie is vaak langs geweest de afgelopen maand.  Ik vind mijn vriend Depressie eigenlijk een grote gluiperd. En eigenlijk wil ik Depressie helemaal geen vriend noemen maar hij is alles wat ik momenteel heb en zijn koele klauwen voelen toch vertrouwd aan.

Alleen Depressie weet wat ik in mijn kielzog heb, en niemand anders in mijn fysieke omgeving weet wat ik doormaak. Is het schuldgevoel of is het schande? Geen van beiden denk ik. Ik zit nou eenmaal zo in elkaar dat ik mijn eigen sores doormaak en opruim. Eigen Moeder mag niets weten, het arme mens zou helemaal in zak en as zitten, me van alle kanten proberen te helpen en mijn grote schuldgevoel nog groter maken….

Toch is er deze keer een soort van grens. Want nu heb ik Kind om voor te zorgen en voor Kind mag niets ontbreken. Het betekent misschien dat ik ooit, in een verre of nabije toekomst, om hulp moet gaan vragen omdat ik het zelf niet meer kan.

Depressie sluipt iedere keer op onverwachte momenten mijn gedachten in. Zelfs als ik me sterk voel. En daarom vind ik hem een gluiperd. Ik kan niet tegen gluiperigheid.

Depressie is ook de spiegel waarin ik mijn gedachten kan zien. Een spiegel is niet één dimensionaal als je er andere spiegels tegenoverzet. En in dat denkproces bevind ik me nu.

Met dank aan Shakti……

Ik zal uitleggen waarom.

Lang geleden, toen ik net in Ierland was geweest, was mijn belangstelling voor het occulte gewekt. In een soort van roes heb ik een heleboel wijze boeken aangeschaft. Boeken over inzicht in het leven, de Goden, waarzeggerij, folklore, hekserij, inquisitie, en tarot. Er moet simpelweg meer zijn dan dit Leven. Iets doet de Levensvonk ontspringen. Maar wat het is of wie het doet, was me niet duidelijk.

Ik heb me dus verdiept in die materie en ontdekt dat er een heleboel zweverige mensen zijn op deze aardkloot, die menen dat zij het allemaal wel weten.

Shakti niet. Shakti is een hele down to earth wijze vrouw die me heeft ingeleid in de wonderen van de creatieve visualisatie. Ik heb haar boek ooit eens gekocht en gelezen om het vervolgens in de kast te zetten voor de sier. Nooit meer aangedacht. En toen, op een avond, toen Depressie langs kwam en een zeer ongenode gast bleek, heb ik het boek gezocht en ben ik weer gaan lezen.

Niet dat nou de donderwolken verdwenen aan de treurige hemel, maar ik voelde wel een soort van opluchting en nieuwe helderheid.  In het kort gezegd komt het erop neer dat gedachten energietrillingen zijn. En omdat trillingen contact zoeken met trilllingen elders op hetzelfde niveau in het Universum en elkaar daarom aantrekken, is het logische gevolg dat negatieve gedachten, negatieve gebeurtenissen aantrekken. Met zaken of gebeurtenissen positief te visualiseren, te bereiken door diepe ontspanning en meditatie, kun je dus positieve dingen of gebeurtenissen aantrekken en ben je weer de architect van je eigen leven.

Prachtige gedachte, stond er meteen helemaal voor open maar zie deze theorie maar eens in praktijk te brengen als je single mom bent van een wilskrachtige peuter en ook nog eens fulltime en onregelmatig werkt.

En dat is nou net de reden dat Copperwomen een maandje of wat niet heeft geblogd. Er moesten zich diepliggende psychologische processen voltrekken in het getergde brein. Sommige barrières moesten doorbroken want Copperwoman is geen suffe muts maar een harde, realistische tante…..grrrr..

Watskebeurt?

Ik begin tegenwoordig de dag met een positieve bevestiging tegenover mezelf:

Ik zorg dat ik een half uurtje eerder wakker ben dan Kind. Nestel me op de bank, kaarsje aan in het donker en ik let op de ademhaling. Probeer te ontspannen en zeg dan tegen mezelf dat ik het goed doe…en dan zeg ik tegen mezelf in de derde persoon dat Copperwoman het goed doet.  (geen idee waarom, maar Shakti zegt dat het zo moet omdat je door het uitspreken van een positieve bevestiging in de derde persoon, afstand neemt van jezelf en makkelijker kunt visualiseren, ik voel daar tot op heden niets van, maar oefening baart kunst…hoop ik)

En dan stel ik me voor hoe ik de dag zou willen beleven .

Tot nu toe is het eigenlijk allemaal wel goed gegaan. En ik ben me bewust geworden van alle negatieve gedachten die ik de hele dag door heb. Zo heb ik de neiging gehad om tijdens mijn werkzaamheden overdag ineens een flitsgedachte te hebben over mijn financiele situatie….met de innerlijke bijpassende tekst…ow god….die rekening heb ik ook nog….dat kan ik niet betalen.

Allemaal negatief dus..

Nu probeer ik te denken….ow ja….die rekening heb ik ook nog….die ga ik snel betalen. Ook al heb ik het geld niet, ik probeer erop te vertrouwen dat er door Kosmische Intelligentie toch positieve dingen of gebeurtenissen bewerkstelligd worden.

Op een of andere manier maakt het me rustiger en eigenlijk ben ik benieuwd of deze nieuwe manier van denken mijn financiele situatie kan beïnvloeden.

Vandaar misschien dat ik niet warm of koud word van dat leuke kaartje uit Groningen. Want ik heb me voorgenomen dat ik, wat het ook mag zijn, die rekening tot op de laatste cent terug betaal.

Als er iets is, wat ik nu heb geleerd, is het wel dat het terugbetalen van schulden niet louter en alleen te maken heeft met het simpelweg terugbetalen. Het heeft ook te maken met je eigen geestesgesteldheid, een sterke wil, ruggengraat en een beetje persoonlijk geluk. Het vereist toch echt wel een zware tocht door je diepste persoonlijke gedachten om na te gaan hoe het nou zover gekomen is en wat je eraan gaat doen. Ik leer nu wat het is om creatief om te gaan met wat het Leven me voorschotelt. En ik leer dat ik ook fouten maak en vooral heb gemaakt. Iets wat ik tot nu toe niet heb willen toegeven aan mezelf.

Joepie Eigen Moeder, ik leer nu wat leven is. En pas nu begrijp ik dat ik het leven moet omarmen, omdat het voorbij is voordat je het door hebt. Ik ben veertig moeten worden voor dat ik die wijze les van je kon begrijpen.

Nog even, voor ik het vergeet.

Ik heb een link geplaatst van de VTLB calculator….een attente lezer van dit blog wees me erop dat de link niet helemaal goed is. Althans, de link wel maar de calculator werkt niet naar behoren.

Mea culpa. Zie het als een proces van vallen en opstaan. Ik ga positief visualiseren dat ik deze keer wel de juiste tool vind om een goede berekening te maken.

Dit weekend ga ik me weer bezinnen op de financiën.

Dinsdag 10 augustus 2010

Het leven is relatief…we weten het allemaal.

Copperwoman is afgelopen weekend door het Leven onderwezen dat Tijd ook relatief is.

Korte metten makend met allerlei kwalen, opgetreden na de tumorverwijdering, hoorde ik vanuit de diepte het Monster grommen. Hij vroeg of ik geen zin had om even een kwartiertje buiten te komen spelen.

Copperwoman was het zat en wilde niet komen spelen. Copperwoman had behoefte aan frisse lucht, zon, een ruime horizon om de alsmaar wervelende gedachten te overpeinzen en op orde te brengen. De vrolijke Postbodeknul kwam, liet een gezellig briefje achter en ging. En Copperwoman verviel in haar oude patroon van doemdenken.

Denk aan je weblog Copperwoman. Je zet jezelf gigantisch voor lul als je daar nu niet mee door gaat. Het weblog is je stok achter de deur, je tijdelijke enige metgezel.

Het weekend kwam en ging, net zoals de Postbodeknul, voorbij aan de deur, Copperwoman vermoeid achterlatend en voorbereidend op de nieuwe werkweek. Een week waarin een hoop ellende werd verwacht. Waarom duurt zo'n weekend eigenlijk zo kort?

Wats kebeurt?

Afgelopen maandag weer fris en fruitig naar Werk. Hard gewerkt, want ziekte en vakantie in de kudde van collega’s. Stukken op tijd afgemaakt, een compleet zalig gevoel omdat nu eindelijk eens een keer iets gelukt was.

Kind op tijd van het schooltje gehaald en met een warm en moederlijk gevoel richting huis. Snel nog even langs de benzinepomp, de sigaretten zijn op en de oude Koreaan wil nog even gelaafd worden. Kind op de achterbank dreinen en mekkeren want wil ook mee naar binnen om te bekijken hoe droevig mijn gezicht eruit ziet als ik de rekening gepresenteerd krijgt.

Mr. Murphy, ja die van die Wet, kwam ook weer even buurten. En deze keer vond hij Kind wel een leuke uitdaging. Kind zit uiteraard in een kinderstoeltje achter in het holle lijf van de Koreaan. Kind was al uitgestapt maar bedacht zich om de eeuwige berenpop te pakken, net op het moment dat ik de portier met een klap dichtsloeg.

Kinderkoppetje tussen de deur, een klapje en een soort van driftig UH OH, zonder verder te gaan huilen. Afijn, Kind en Copperwoman binnen de zure rekening betaald, zoete snoepjes voor de schrik en weer de auto in om naar huis te gaan. Op naar het warme nest dat zo vreselijk naar ons zat te lonken.

Nog geen vijf minuten later kon Kind zich niet inhouden en spuugt vol overtuiging de oude Koreaan onder. Het leek wel een omgekeerde peristaltische beweging! En daar zit je dan…..zielig hoopje kotsend Kind achterin, niets kunnen doen want autorijdend en druk op de weg.

Koortsachtig nadenken geblazen dus voor het getergde brein van Copperwoman.

Rustig blijven meisje…..zo gaat ie goed….nog eventjes en dan ben je thuis

Gedurende een volle 18 minuten in een auto zitten met een moord en brand gillend kind is geen pretje. Maar de missie werd geslaagd bevonden op het moment dat de oude Koreaan ons voor de deur afzette.

Kind uit de auto, tassen, jassen en Beer mee….en dragen maar…..een hevig huilend Kind loopt namelijk nooit zelf, zelfs niet als traplopen een passionele hobby is.

‘Mama!' aldus kokhalzend kind: 'Ik vind het niet lekker! Nu ben ik helemaal vies!’

‘Ja Kind, mama snapt je helemaal. Weet je wat Kind? Mama stopt jou nu onder de douche. Trek die vieze kleren maar uit en dan gaan we alles afwassen. Zo Kind, nu lekker je pyjamaatje aan. Heb je buikpijn? Wil je wat eten? Koppie thee? Neem een beschuitje…..daar wordt je maagje rustig van.’

Maar Kind weigert steevast vloeibaar en vast voedsel en ergens in mijn diepste moederintuïtie-zenuw begint een naar gevoel zich te roeren.

Rustig blijven! Niets aan de hand. Griepje of zo

‘Ben je moe Kind? Ga maar lekker slapen dan. Welterusten schatje, tot morgen’

En Copperwoman roostert een boterhammetje. Denkt na.

En Copperwoman smeert dat boterhammetje, denkt nog steeds na.

En Copperwoman zet voor zichzelf een bakkie thee.

Wat als? Stel je voor dat?

Ach, Kind ging toch wel lief slapen…..al doet Kind dat eigenlijk zelden of nooit zo lief en meegaand. Da’s toch wel vreemd eigenlijk. Even kijken nog maar.

En daar, midden in dat door een kunstmaan verlicht kamertje, vond de moederlijke intuïtie de uitgang naar de tastbare wereld.

Een gevoel, niet te omschrijven, maar zo beklemmend als een klamme hand op een kale kippennek.

Alarm! Kinderhart klopt niet synchroon met de mijne! Er is iets aan de hand!

Ach Copperwoman, reageer toch niet zo overdreven! Kind slaapt gewoon…

En opeens was er de actie. Vraag me niet waarom.

Dokterstelefoon leidend naar huisartsendienst, deze weer leidend naar kinderziekenhuis. Een paar ongemakkelijke uren later de diagnose: stevige hersenschudding. Kind mocht mee naar huis, met een opdracht van de kinderarts. Om de twee uur wekken uit de onontbeerlijke slaap.

Schuldgevoel omdat het niet eerder tot me doordrong dat het braken in relatie stond tot de toch best ernstige klap, die op het moment van gebeuren als een klein klapje klonk. Schaamtegevoel omdat ik een slechte moeder was.

Blijdschap dat ik de intuïtie had gevolgd en Kind misschien wel voor erger had behoed.

En na het passeren van de nacht, vermoeidheid voelend tot op het bot en opnieuw schuldgevoel naar Kind en Werk, want ik was er niet voor Werk en even snel boodschappen doende, was ik er ook niet voor Kind. Gelukkig was mijn eeuwig trouwe secondant in de vorm van Eigen Moeder aanwezig. De hele lange vreselijke nacht al.

Het strakke moederkoord kan soms benauwd aanvoelen, maar nu was ik afschuwelijk gelukkig in de wetenschap dat dit moederkoord mijn kind zou opvangen als ik er niet meer zou zijn.

Aansluitend op vreselijke, slapeloze nacht:

Afspraak bij BelastingCollega. Dat MOET doorgang vinden, anders komt Copperwoman toch wel bijzonder dicht bij de afgrond waar het Monster loert.

Lieve Mam, wil je alsjeblieft nog even oppassen? Ik weet dat je moe bent en ik vind dat je een ongelooflijke prestatie hebt geleverd door hier vannacht mij bij te staan in donkere en onzekere uren maar ik MOET dit echt doen. Wil je dat? Dank je wel Mam, je bent er één uit duizenden.

Copperwoman dus naar het kantoor, alwaar BelastingCollega klaar zat om haar op te vangen.

Maar eerst weer langs die benzinepomp annex autoclean iets…want braaksel stinkt…..zelfs als het afkomstig is van een klein engeltje.

Halleluja! Binnen een poep en een zucht heeft doorgewinterde BelastingCollega een bezwaarschrift in elkaar geflanst. Tevens nog een foutje ontdekt in de gegevens over 2009 en alvast daar een bezwaar op geschreven. Stukken worden op kosten van de vakbond aangetekend verstuurd. Blij toe, dat scheelt Copperwoman geld en een rit naar de belastingdienst om het in persoon af te leveren. En Copperwoman wil graag naar huis. Bij Kind zijn en Eigen moeder haar rust gunnen.

Thuisgekomen blijkt dat die leuke Postbode (meid in dit geval), weer een nieuw en gezellig briefje heeft achtergelaten. Het is dat fijne autoverzekeringsbedrijf, waar je alleen nog terecht kunt in geval van ernstige wanbetalerstatus.

Leg het opzij……het geld om te betalen komt over 10 dagen. Het heeft geen zin om ernaar te kijken…………. WAT? Om de dooie dood niet! Nu die stukken opzij leggen, betekent een gewonnen slag voor het Monster. Hoor je hem grommen? Kijk die afgrond in en grom terug verdomme!

Kind ligt als een zielig hoopje kind op de bank. Duim in de mond, de eeuwige beer stevig in de armen geklemd.

Het is goed Kind! Buiten regent het maar het is warm, veilig en geborgen binnen en je mama heeft toch maar weer een zetje in de goede richting gedaan. Mama is wel moe maar mama kan het vandaag aan.

En zo, kom ik weer terug bij het begin van dit verhaal. Tijd is relatief. Tijd is rekbaar naar eigen vermogen, mits je weet hoe. Of er bij toeval achterkomt.

In normale omstandigheden had ik de gang naar BelastingCollega uitgesteld tot morgen, over overmorgen, volgende week of volgende maand. Maar nu, in deze specifieke omstandigheid, waarin een lange, slapeloze nacht en zorgen om mijn kind, heb ik toch maar mooi de moed en de omstandigheden gevonden om wel gehoor te geven aan het vereiste om BelastingCollega te zien en te spreken.

Taken voor vandaag:

Zorgen voor Kind

Zorgen voor Copperwoman

Brieven openen.

Vrijdag 6 augustus 2010

De vorderingen in de strijd gaan niet zo gestaag als ik wil.

Dit heeft twee redenen:

A: Ik voel me lichamelijk niet oké

B: Ik heb geen zin.

Toch is er één klein lichtpuntje te melden. Ik heb de afkorting VTLB gegoogled.

Daar kwam ik een site tegen van de Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen, in het kort WSNP. De website stelt gratis software ter beschikking aan iedereen die een berekening van het vrij te laten bedrag wil maken.

http://www.wsnp.rvr.org/index_vtlb.cfm?section=betrokken

Dat liet ik me geen tweede keer vertellen en ik heb meteen de software gedownload op mijn systeem. Het blijkt een reuze coole calculator te zijn, waarbij je allerlei gegevens moet invullen. Heel handig, want een hoop posten had ik zelf nooit opgenomen in een eigen berekening. Dikke kans dus dat ik mezelf te kort had gedaan als ik met mijn eigen berekening, betaalvoorstellen had gedaan aan de schuldeisers.

Zo langzamerhand begin ik vat te krijgen op zaken.

Ik ben uiteindelijk nog niet in persoon naar de Belastingdienst geweest. Mijn intuïtie zegt me dat ik beter de stukken aan de belastingtechnisch goed onderlegde Collega moet voorleggen en zijn raad en advies moet opvolgen. Hij schijnt vanwege zijn werk voor de vakbond goed op de hoogte te zijn van de laatste belastingwetgevingen en hij heeft kennelijk goede contacten met de Belastinginspecteur.

Ik hoop morgen klaar te zijn met deze vervelende rotklus. Kind gaat morgen met haar vader mee op stap, alle tijd om de zaken af te ronden. Zover over de financiën, ik heb er voor nu even goed de balen van.

Ik werd vanochtend vroeg wakker met een jippie-a-yee gevoel omdat het vrijdag was. Slaat helemaal nergens op, want ik heb de hele week niet gewerkt, dus had het net zo goed dinsdag kunnen zijn. Ik weet wel waarom dat komt. Het is de laatste dag van de werkweek. Niet alleen die van mij in reguliere gevallen, maar ook de laatste werkdag van Meneer de Deurwaarder of die vriendelijke mensen van een incassokantoor.

Pas rond een uur of zes in de avond, kan ik mijn ingehouden adem van die dag weer loslaten en me een beetje relaxed voelen.

Bizar niet?

Bijna heel betalend Nederland is juist blij met een beetje extra aandacht aan de voordeur of via de slakkenpost. Copperwoman betaalt zich ook suf, maar kan deze vriendelijke bezoekjes en briefjes toch echt niet waarderen.

Hoewel……jaren geleden….toen Copperwoman nog een Coppermeisje was, had zij ook eens zo’n akkefietje met de toenmalige Postbank. Copperwoman had een klein beetje roodstand op haar giro en niet binnen een kwartaal haar saldo aangezuiverd. Postbank vond dat dit nou maar eens moest gebeuren en stuurde een alleraardigste Meneer op haar af.

Coppermeisje gooide al haar charmes in de strijd en produceerde binnen een poep en een zucht een strak overzichtje van uitgaven en inkomsten. Dat was heel makkelijk want er was op dat moment nog geen sprake van een koophuis, kind of inkomsten uit arbeid.

Coppermeisje was namelijk druk bezig met een waardeloze studie in het Noorden des lands. Aardige Meneer had een sterk noordelijk accent van jewelste en het vermoeden ontstond dat Postbank deze Meneer van het bietenveld had afgeplukt om Coppermeisje te laten bezwijken onder een accentvolle spraakwaterval.

Afijn, Coppermeisje overlegde na een moeilijk te volgen telefoongesprek en kortstondige briefwisseling, een overzicht waarin ook de posten ‘correspondentie uitgaven’ en ‘contributie voor een lijfblad’ waren opgenomen. En blij dat Meneer was met deze actie!

‘Hie het noch nie eerder zo’n moie uuttreksel had!’ Ik vergeet deze woorden nooit meer.

Als dank ontving Coppermeisje een relatiegeschenk van Meneer: een prachtige vulpen met een blauwe leeuw om de ‘correspondentie te continueren’. Een vreemde twist, maar ik hield het erop dat ik hem vanwege zijn accent niet goed begrepen had. Binnen drie maanden was ik van mijn schuldje bij de Postbank af. Meneer de Biet heb ik daarna nooit meer gezien.

Met de inkt van de vulpen is de opzegbrief aan het lijfblad geschreven.. Mooie correspondentie was dat. En ontzettend bedankt voor de vulpen Meneer, na meer dan 20 jaar heb ik hem nog.

Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat Coppermeisje vanaf haar prille jeugd niet goed met geld om kon gaan. En toen het meisje opgroeide tot de volwassen versie en Copperwoman werd, was er nog steeds geen verbetering te merken.

Ik denk wel eens dat ik dyscalculie heb. Het is de rekenkundige vorm van dyslectie. Vroeger, op de lagere en middelbare school had ik al problemen met rekenen. De wiskundeleraar legde dan uit hoe een simpele vergelijking gemaakt moest worden. Ik was altijd heel aandachtig en op het moment dat hij het uitlegde, begreep ik het. Kwam het moment dat ik zelf de opgaven moest doen, wist ik het niet meer. Blanco. Zip. Totaal geen idee wat ik moest doen. De cijfertjes dansten letterlijk voor mijn ogen weg.

Op de één of andere manier blijven ze gewoon niet hangen. En hoe ik het ook wend of keer, ik heb gewoon een afkeer van rekenen. Op sommige vlakken mis ik inzicht. Ik zit wel eens op de bank hier in de kamer, te bedenken wat ik ga doen met mijn salaris zodra dat is binnengekomen. In gedachten loop ik dan de vaste lastenposten af en kom dan uit op een bepaald bedrag. De rest is voor boodschappen en alles wat nog meer op tafel komt. Wat nooit helemaal goed uit de verf komt natuurlijk, want de ene maand heb je meer of minder lastenposten dan de andere maand. Denk maar eens aan de telefoonrekening of de twee- of driemaandelijkse afschrijving van bijvoorbeeld het water of verzekering…….of………

Copperwoman, je bent gewoon een trut. Al die maanden met extra uitgaven moet je van te voren plannen. Je hebt verdorie toch dat basisboek van het NIBUD gelezen? Je moet een PLANNING maken! Dat ga je toch niet uit je hoofd zitten doen?

Pfew…..dat is me nogal een openbaring zeg. En dom, dom, dom! Toen ik net de gebundelde versie van het weblog van Schuldige had gelezen, heb ik bij het NIBUD een werkboek gekocht. Daarin werd uitgelegd hoe ik een begroting moest maken, een planning voor het komende jaar zodat ik precies wist hoeveel geld ik per maand kon uitgeven buiten het betalen van de vaste lasten en schulden. Dyscalculiesch (is dat een bestaand woord?) als ik ben, heb ik dat even opgepakt maar al heel snel weer laten liggen omdat het boek over procenten begon.

Ik heb een broertje dood aan procenten. Ik krijg nog nachtmerries als ik denk aan degene die mij in de Buitengewone Wereld van de Procenten, lees wiskunde, wilde introduceren. Ik weet haar naam niet meer, maar het was een stramme oude vrouw, lijzig en zo recht als een lat, droeg een jagerspak en twee vlechten in haar lange grijze haar. Zie je het voor je?

Naast wiskundeles doceren, was ze tot overmaat van ramp ook nog eens conrector en had eigenhandig besloten dat scholieren die ’s ochtends met de fiets naar school kwamen, niet op hun tweewielig vehikel de steile afdaling naar de fietsenkelder mochten maken. Steevast stond ze daar vanaf 7 uur ’s ochtends, in weer en wind, met ijzige stem mijn medescholieren en mij te manen tot LOOP-PEN! En daar ging je dan met je fietsje in je handen en je loodzware boekentas op je rug de diepte in.

Ach, die goeie ouwe tijd…..ben eigenlijk benieuwd hoe het met haar is.

Geleerde les:

Wil ik een strijd winnen in de oorlog tegen het Monster, zal ik me toch moeten verdiepen in de materie. (Eerst maar eens uitzoeken waar of ik dat vermaledijde werkboek heb gelaten.)

Auto’s…..

In januari van dit jaar werden ik en Kind aangereden door een Blitse Knul. Blitse Knul kwam, vergezeld van harde Marokkaanse hiphopmuziek in combinatie met open ramen, van rechts door het rood en ik stond stil op een kruising, te wachten tot ik op kon trekken. Tel uit je winst. De verzekering betaalt niet want hij kwam van rechts. Mijn lieve Corsa total loss, wij gelukkig ongedeerd. Voortaan dus met Kind iedere dag met het OV naar het schooltje en ik naar het werk.

Autorijden mocht voorlopig toch niet want een week na dit onsmakelijke voorval, hoorde ik dat ik een tumor in het hoofdwerk had en misschien zelfs wel een herseninfarct had doorgemaakt. Het medische gebeuren zal ik achterwege laten. Het is verdomd hard om met een half kaalgeschoren hoofd, een litteken van hier tot Tokio EN een peuter gebruik te maken van het OV, in de spitsuren, in de Randstad. De buggy paste niet in de tram dus dan maar zonder en Kind wilde af en toe ook nog wel eens gedragen worden.

Wat dus niet ging.

Dat prachtige peutertafereel midden op Centraal Station zal ik ook nooit meer vergeten.

Los daarvan kostte een jaarabonnement op het OV me een aardige duit centen maar Werk was coulant en betaalde een percentage (daar komt dat rotwoord weer) mee.

Toen bleek dat Copperwoman toch maar geen herseninfarct had gehad, mocht zij weer autorijden en met het net uitgekeerde vakantiegeld kocht zij een oude Koreaan met een uitstekende staat van dienst.

Dat moest gevierd en samen met Kind en Moeder ging Copperwoman een ritje maken naar België. Ik had toch geld gekregen en ik moest er na alle ellende even tussenuit. Dus op naar een vakantiewoning in de prachtige Ardennen. Landweggetjes met kleine steentjes, natuur, cultuur, peutergedrag en autokilometers….want de Koreaan had een tijger in de tank. Een heel weekend aldaar doorgebracht zonder kleerscheuren en op weg terug naar huis.

Rijden we daar vrolijk oh dennenboom zingend, op een prachtige rechte weg vlakbij Antwerpen. Pats! Steen door de ruit!

Niks aan de hand hoor…..klein steentje…..klein barstje….geen probleem. Euh……..Copperwoman? Je hebt geen geld om te laten repareren dus eigenlijk wordt het op den duur een groot probleem. Hoe ga je dit oplossen?

En zo heb ik vanaf mei rondgereden. Iedere dag angstig controlerend of de barst niet groter werd. Trouwens, omdat ik te boek sta als wanbetaler, mocht ik fijn een autoverzekering gaan afsluiten bij Rialto. Ik betaal uiteraard de volle mep en krijg maar zo weinig terug. Die mensen zijn trouwens helemaal niet vriendelijk. Dat kunnen ze zich veroorloven want Rialto is het laatste station voor wanbetalers. Omwille van de lieve vrede heb ik mijn ongenoegen over het niet vergoeden van de schade aan de Corsa en uiteindelijk de voorruit van de Koreaan maar niet verder geuit want dit is een strijd die ik niet kan winnen. De oprichter van Rialto is toch maar een kien zakenmensje geweest.

Vandaag ben ik naar de Kwik Fitt gegaan om te kijken of het barstje nog te vullen valt of dat de oude Koreaan een nieuw brillenglaasje moet. Zat te twijfelen tussen Car Glass en Kwik Fitt maar heb uiteindelijk, vanwege die irritante reclame van CG gekozen voor KF.

60 klinkende euro’s heb ik moeten pinnen…tijdens het pinnen meende ik ergens een snik te horen. Ik ben er niet zeker van of ik het was, of de pinpas.

Gelukkig heb ik nog een Moeder die graag af en toe voor Bank speelt….wat zou ik toch zonder haar moeten? Mijn nutteloos uitgegeven euro’s van vandaag waren al gauw vergeten toen het tijd werd om Kind van het schooltje te halen.

Zo’n glimlach van een kind doet je werkelijk beseffen dat je leeft. Ik ben nooit een fan van het Willy Alberti genre geweest, maar die gast wist wel waar hij het over had.

Vanavond ga ik gewoon ouderwets televisie kijken. Voor Copperwoman even geen heisa meer.

donderdag 5 augustus 2010

Mijn pseudoniem is dus Copperwoman. Maar wie was Copperwoman en waarom heb ik dit pseudoniem gekozen?

Copperwoman is een net-niet Godin uit de Noord Amerikaanse en Canadese mythologie.

Persoonlijk ben ik geïnteresseerd in mystieke zaken en na een reis naar Ierland in 2000, ging ik overstag en begon ik mij te verdiepen in Keltische mythen en legendes.

Voor ik het wist, stond mijn boekenkast vol met boeken over de Kelten, druïden, hekserij en de Godinnencultus. Ik heb zelfs een exemplaar in huis gehaald van de Maleus Malificarum van auteurs Sprenger en Kramer. Machtig interessant leesvoer en zo vreselijk passend bij mijn eigen ideeën over een mannelijk Opperwezen. Daar heb ik namelijk nooit in geloofd. Ik ben Katholiek van huis uit, weliswaar niet praktiserend, maar heb altijd ontzag gehad voor de Kerk en haar gebruiken. Het ging er alleen bij mij niet in dat een mannelijk Opperwezen de Aanzwengelaar was van alles. Ik vrees dat ik toch iets te feministisch ben ingesteld.

Afijn, dit blog gaat over mijn financiële toestand en niet over mijn gelovige gedachtespinsels.

Om even terug te komen op Copperwoman: haar naam kwam voor in één van de boeken die ik las en meteen vanaf het begin voelde ik een soort van band met dit karakter. Toen ik besloot om een persoonlijk dagboek te beginnen op het wereld wijde web, was het niet moeilijk om haar naam als pseudoniem te kiezen.

Volgens Indiaanse overlevering was ze alleen op de aarde, want ze was de Eerste Vrouw. Een hele tijd bleef ze alleen, zorgde ze voor zichzelf en overleefde in haar harde bestaan.

Toen ze op een gegeven moment uit eenzaamheid begon te huilen, hoorden de Geesten haar aan en zij vertelden haar dat ze haar perioden van eenzaamheid moest koesteren omdat dat deze van haar een Mens maakten. De Geesten vertelden haar dat ze zich nooit zou moeten schamen voor haar tranen van eenzaamheid en dat ze zich moest koesteren in gebed en meditatie.

Copperwoman deed wat van haar werd verlangd en ze stopte al haar tranen en eenzaamheid in een schelp. Uit die schelp ontstond in de loop van tijd een Half-mens waar zij uiteindelijk gemeenschap mee had. Uit deze verbintenis ontstond een nieuw mens, een kleinere versie van Copperwoman. Copperwoman was nooit meer alleen.

Frappant hoe deze mythe op mijn eigen leven lijkt. Ik zou zomaar een Copperwoman kunnen zijn.

Pas op mijn 35^e heb ik iemand leren kennen die ik de moeite waard vond en die achteraf het Half-mens bleek. Voor ik hem leerde kennen had ik net als Copperwoman, een eenzaam leven, zorgde zo nu en dan voor mezelf en was voornamelijk bezig met overleven. De komst van het Half-mens bracht me de kleinere versie van mezelf. Het enige verschil tussen Copperwoman en mij is dat Half-mens door de rechter verplicht is alimentatie te betalen.

Ik schaam me niet voor mijn schulden. Ze zijn er, ik accepteer ze en ik ben vast besloten ze om zeep te gaan helpen.

Kind was net zoals die ochtend, bij thuiskomst heel lastig in de omgang. Niets was goed, alles moest of moest niet en als het niet goed uitkwam, werd er een klein peutersmoeltje opengetrokken om de wil kracht bij te zetten. Ongelooflijk dat een klein kind een dergelijk volume kan produceren. Na wat moederlijk mopperen zag Kind in dat er met moeder niet te twisten viel en vertrok uiteindelijk met de eeuwige berenpop in de kielzog, naar Dromenland. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden dat Kind binnen vijf minuten van een duiveltje in een engeltje kan veranderen.  Een laatste blik op een slapend kinderlijfje en het licht ging uit.

Veilig en geborgen. Kind, wat hou ik toch van je!

Het gevolg was dat ik later dan ik me had voorgenomen, aan mijn taken begon. Ik had net een lekkere bak koffie in de aanslag, toen de telefoon ging en Vriendin aan de andere kant van de lijn hing. Nou is het altijd heel gezellig met Vriendin en voor ik het wist, was het half elf des avonds en had ik eigenlijk geen zin meer in de Taken.

Copperwoman, je MOET je houden aan je beloften, anders komt er nooit iets van.

De papieren Tijgers gromden naar me en met een zucht en een nieuwe bak koffie, zette ik me achter de laptop.

Geen zin, geen zin……wat een toestand….wat een drama….en toch ook de verwondering dat ik me deze keer niet depressief voelde. Integendeel, ik voelde me klaar voor de Strijd, al vermoedde ik dat het die avond maar een kort Strijdje werd. 

Want wat voor tijd kost het nou om die Belastingpapieren op volgorde te leggen,en vragen te formuleren? Dat zou ik morgen wel doen. Ik heb al ooit eens een poging gewaagd om de lasten, inkomsten en schulden in een Excel bestand te zetten. Dat document heb ik vast nog wel ergens in mijn systeem, dus daar kom ik ook morgen wel uit. En die papieren Tijgers kunnen vanavond mijn rug op. Ze grommen zich maar een slag in de rondte.

In mijn achterhoofd de gedachte dat deze gang van zaken niet wenselijk is, en dat mijn project al vanaf dag numero deux in een dalende lijn zit. Maar toch, de echte Copperwoman zal vast ook wel eens een off day hebben gehad?

Toch nieuwsgierig geworden naar bepaalde sites. Onder het mom van onderzoek maar eens de NIBUD site opgevraagd.

Ja ja….allemaal heel interessant….Seen it, done it, didn’t work

En dat bedoel ik nou. Schulden zijn voor niemand leuk. Maar het NIBUD gaat er al bij voorbaat vanuit dat een persoon schulden maakt als hij of zij gezellig en gewapend met een creditcard, de P.C. Hooftstraat onveilig maakt . Of dat iemand in de schulden raakt door bijvoorbeeld het verlies van inkomsten, of na een relatiebreuk, of gewoon niet kan rondkomen doordat de uitkering van iemand te laag is en de woonlasten te hoog.

Mijn geval is anders.

Ik heb Ex de deur uitgezet en met zijn vertrek, vertrokken ook diverse grote huishoudelijke apparaten die toch wel onontbeerlijk zijn voor een normaal, weldenkend mens.

Ik moest de wasmachine, de droger, de afwasmachine, de stofzuiger en de televisie en radio vervangen.  Murphy, ja die van die Wet, wist me ook te vinden want kort daarna ging mijn oude PC naar de hemel en gaf mijn oude vertrouwde Corsa tijdelijk de geest.

Kortom, binnen korte tijd was ik verplicht heel veel geld uit te geven. Ik heb de fout gemaakt om mijn levensstandaard niet aan te passen aan de nieuwe situatie. De afwasmachine en de droger heeft mijn lieve moeder trouwens betaald.

Een poosje daarna viel er een gezellig briefje in de bus. De postbodeknul maakte er nogal werk van om het geval met een pestklap door de brievenbus te knallen. Gezellig briefje van een leuke advocaat, die ik trouwens persoonlijk ken, namens Ex, betreffende de omgangsregeling van Kind.

Of ik binnenkort tijd had om even gezellig te komen buurten bij ontmoetingspunt De Rechtbank.

Om een lang verhaal kort te maken: inmiddels ben ik bijna drie jaar verder en heb me blauw betaald aan juridische kosten. Gemaakt door een dijk van een kerel, mijn eigenste advocaat. Steun en toeverlaat in deze onverkwikkelijke zaak.

En met al die extra kosten plus de kosten die een opgroeiend kind met zich meebrengt, ben ik toch even in de financiële mineur geraakt.

Vervelende bijkomstigheid is dat als je niet op tijd betaalt, er extra kosten bijkomen

Vervelend wordt het helemaal dat, als je uitgeput bent van werken en zorgen en niet meer toekomt aan het adequaat reageren op gezellige brieven van bedrijven en instellingen, de extra kosten nog eens extra worden doorberekend. Op dit punt ben ik nu dus aangekomen. In theorie en praktijk moet ik met mijn salaris mijn vaste lasten kunnen betalen. Maar omdat ik zoveel extra kosten heb vanwege telkens te laat betalen, red ik het iedere maand net niet en mijn ervaring is dat de afgrond van het Monster, steeds dieper wordt.

Ik zit in die neerwaarts bewegende spiraal en het lijkt net of er geen einde aan komt. Met als gevolg dat ik nog uitgeputteder raak.

Waar was ik? Oh ja…..NIBUD…

Ik lees de site nog eens door….en kom weer terug op mijn eerdere gedachte dat het NIBUD totaal geen aandacht schenkt aan dit fenomeen. Het is altijd de schuld van de schuldenaar zo lijkt het wel.

Via de site van NIBUD kom ik op de site van NVVK.  Dat is kort voor Vereniging voor schuldhulpverlening en sociaal bankieren. Aha! Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er achter de schuldhulpverlening een hele industrie  aan de gang is.

Wat doen ze?

Ze hebben in ieder geval professionals in dienst. Dat is tof.  Fijn om te weten dat je er, dankzij die profs, er niet alleen voor staat.

Mmmmhhmmmm

Je kunt  twee trajecten volgen:

De schuldeiser maakt vrijwillig afspraken met je of de rechter komt eraan te pas.

Die weg ga jij niet bewandelen Copperwoman…..voorlopig heb jij genoeg rechters gezien.

Er zijn voor de schuldenaar geen kosten aan verbonden mits je aan bepaalde voorwaarden voldoet.

Je moet in ieder geval zoveel schulden hebben dat je er zelf niet uit komt, je moet ouder zijn dan 18, je moet ingeschreven zijn bij je gemeente, je moet een inkomen hebben en de medewerking van je schuldeisers.

Uiteraard betaalt de gemeente. En de gemeente krijgt ongetwijfeld geld uit een potje van het Rijk. Ergens stuit die gedachte me tegen de borst.

Ik schakel weer terug naar de site van de NIBUD en lees de informatie over het zogenaamde minnelijk traject.

Wat ik daarvan leer is het volgende:

Allereerst moet ik mijn financiële situatie in kaart brengen. Hoe hoog zijn de schulden nou precies, wat is mijn netto inkomen, welke vaste lasten heb ik en kom ik in aanmerking voor inkomensondersteunende maatregelen.

Vervolgens moet de aflossingscapaciteit worden berekend. Dat is het bedrag dat ik maandelijks kan betalen om de schulden af te lossen. Dat houdt in dat ik een VTLB moet berekenen. VTLB staat voor Vrij Te Laten Bedrag. Dit is het bedrag dat ik minimaal nodig heb om van te leven. Het netto inkomen minus die VTLB geeft de aflossingscapaciteit.

Op basis van die aflossingscapaciteit moet ik dan een betalingsregeling treffen met de schuldeisers.

Het NIBUD hanteert voor die aflossing een totaal van 36 maanden.

Daar zie ik wel wat in. Daar heb ik geen professional voor nodig. Daar ga ik zelf mee aan de slag.

Kaching! Dat geld is in ieder geval terugverdiend. Gemeente, ik heb jullie zonet een hoop geld bespaard.

Oké….Even een kort resumé…

Die belastingkwestie staat los van mijn schuldenpakket. Ergens zit er weer een kink in de kabel en dat moet ik dus gaan gladstrijken voordat dit werkelijk nieuwe financiële problemen geeft.

Vervolgens moet ik dus de situatie in kaart gaan brengen. Geen idee hoe, maar ik wed dat het NIBUD vast wel leuke literatuur daarover heeft.  Daar ga ik zo snel mogelijk naar kijken.

Tijd om dat oude financiële overzicht er bij te slepen en te bekijken of ik dat als matrix kan gebruiken voor een nieuwe versie.

Berekenen wat de VTLB is en op basis daarvan een betalingsvoorstel doen aan de schuldeisers, die ongetwijfeld gaan mekkeren over overschreden wettelijke termijnen en graag nog een financieel schepje boven op de werkelijke schuld doen; de zogenaamde vertragingsrente.

Ik heb op de site zelfjeschuldenregelen.nl nog wel voorbeeldbrieven gezien die ik kan gebruiken om een dergelijke instelling of bedrijf in kennis te stellen. Dat moet ik dus ook nog even bekijken.

Het totaal bedrag van mijn schulden wil ik in 36 maanden aflossen als het mogelijk is. Dat moet ik nog even bekijken want ik heb nu werkelijk geen idee hoe hoog mijn schuld eigenlijk is.

En natuurlijk moet ik even de site van de belastingdienst gaan uitpluizen om te bezien of ik ergens nog recht op heb. Dat lijkt me stug maar niet geschoten is altijd mis.

Goed zo Copperwoman…..vandaag heb je nieuwe zaadjes geplant. Nu die zaadjes goed verzorgen en weldra zullen ze ontkiemen en uitgroeien tot prachtige planten. Je hebt het goed gedaan.

Morgen niet vergeten een Staatslot te kopen.

woensdag 4 augustus 2010

Wat een dag, wat een dag!

Ik heb gisteren een groot deel van mijn voornemen waar kunnen maken. Bijna alle enveloppen zijn geopend en de vreselijke inhoud is bekeken, beschouwd en weggeborgen in een map, nadat ik per kostenpost de aandachtspunten had genoteerd. Ik hoef nog maar een klein restje papieren Tijgers te ontkooien.  Het is me niet gelukt een Excel sheet te maken, daar was geen tijd meer voor omdat ik mijn kind moest ophalen van het schooltje en daarna allerlei gezinsperikelen heb beleefd. Tegen de tijd dat Kind sliep, was ik te uitgeput om nog iets te doen.

Hou vol, dacht ik bij mezelf, toen ik me alweer schuldig begon te voelen omdat ik mijn voornemens niet geheel had uitgevoerd.

Geef jezelf een schouderklopje Copperwoman, je hebt vandaag een begin gemaakt en het is helemaal niet erg dat je niet alles hebt kunnen doen. Tenslotte  heb je jezelf twee uur gegeven om de enveloppen te openen en ordenen. Morgen weer een dag.

Zo liep ik in huis rond, rusteloos en peinzend tegelijk. Een hele vreemde combinatie van gedachten en gevoelens.

De uitkomsten van mijn eerste slag in het gevecht tegen het Monster stemden me, zoals verwacht, niet vrolijk en dat gevoel bleef de rest van de avond aanwezig. Ik voelde het juk letterlijk op mijn schouders drukken. Mijn nekspieren voelden verstijfd en er ontwikkelde zich een lichte hoofdpijn. Toch heb ik goed geslapen.

Vanochtend werd ik extreem vroeg wakker, in de hoop dat de zon vandaag een beetje zou schijnen. Groot was de teleurstelling toen bleek dat Moeder Natuur vandaag haar herfsttooi had aangetrokken. En dat midden hartje zomer! Frisse ochtendlucht stroomde binnen toen ik de balkondeur open deed om de kat naar buiten te laten. Kou, grijzigheid en nevel baanden zich een weg naar mijn hart. En in een poep en een zucht, verscheen  Depressie.

Hallo Depressie, ben je daar nou al weer? Jij bent vroeg zeg. Wil je koffie?

Kind bleek erg lastig vanochtend. Misschien kwam het omdat mijn complete ongenoegen over het leven, doorsijpelde in mijn moedergedrag. Misschien vervelend om te zeggen, maar ik was blij dat Kind op tijd op het schooltje afgeleverd kon worden.  Ik zou gaan werken vandaag maar na een gesprek met een collega gisteren, heb ik besloten om deze week thuis te blijven. Ik heb tijd nodig om  de meest urgente zaken te regelen en bij te komen van mijn strijd tegen het Monster.

Thuis gekomen  van het schooltje, zonk de moed me opnieuw in de schoenen. Ik overzag mijn huis. Vier muren en een dak waarin ik mij geborgen zou moeten voelen. Maar ik voelde me niet geborgen. Door al die financiële toestanden stond mijn eigenaarschap op losse groeven en ik zou me geen raad weten als ik met Kind en Kat zou moeten verkassen. Onwillekeurig dacht ik aan Ex en de glimlach die op zijn gezicht zou verschijnen als hij wist hoe mijn situatie is. Ik huiverde.

Ik moest nodig de was doen, de afwas, het huis moest gestofzuigd en gedweild. Maar ik had totaal geen fut. Wat nu?

En hier komt een fabricagefoutje van Copperwoman aan het licht: Copperwoman stelt altijd alles uit tot het laatste moment en Copperwoman neemt altijd de meest luie, makkelijke uitweg uit een bestaande situatie.

Verstandelijk weet ik dat het op dat moment het beste is om eerst de leefomgeving aan kant te brengen. Het denkt makkelijker als je huis is opgeruimd, het voelt makkelijker als je je daar ook niet schuldig over hoeft te voelen. En hoewel mijn verstand gilde dat ik eerst die taken moest doen, ging ik toch weer achter de laptop zitten en startte het spel Farmerama op. Waarom ik dat deed? Ik heb werkelijk geen idee. Het is gewoon denk ik, een kwestie van aanhikken tegen het beklimmen van een bergje.

Hoe dan ook, Copperwoman is de hele ochtend bezig geweest met koffiedrinken, roken, en spelletjes spelen.

Copperwoman……Copperwoman toch……hoe wil je nou het Monster verslaan als je zo lui bent? Sta op vanachter die laptop en ga wat doen.

En dat heb ik gedaan.

Op een gegeven moment heb ik het spelletje uitgezet en de internet radio aan. Het op handen zijnde Tweede Kamer debat  wilde ik graag volgen. Normaal gesproken zou ik languit op de bank naar politiek 24 hebben gekeken maar nu koos ik ervoor om te luisteren naar het debat en mijn zaken te regelen.

Afwasmachine uitgeladen, opnieuw gevuld en wasmachine aangezet. Snel met de stofzuiger in de weer. Gedweild heb ik niet. Ik heb zelfs nog was opgevouwen…en met het terugkeren van helderheid, schoonheid en frisse lucht in mijn huis, verscheen een streepje zon aan de horizon van mijn gemoed.

Terug naar de papieren santenkraam. En terug naar de tegenwoordige tijd, want wat ik nu schrijf, gebeurt gelijktijdig met het in orde brengen van mijn financiële administratie. Het Monster klauwt en gromt en ik onderdruk de impuls om aandacht te geven aan andere zaken.

De Belastingdienst. Leuker konden ze het niet maken maar makkelijker werd het ook niet. En passant ook nog een nieuwe envelop ontvangen vandaag. Dank je wel fijne Postbodeknul!

Ik heb een bizarre relatie met de Belastingdienst: beroepsmatig omhels ik ze, die lieve schatten. Op het persoonlijke vlak kan ik ze wel wurgen, dat stelletje nutteloze ambtenaren.

Vorig jaar had ik in mijn privé situatie een incidentje met ze, wat uitmondde in een gang naar de Rechtbank. Een hoop stress, slapeloze nachten en complete malaise in huize Copperwoman. Wat was het geval?

Copperwoman had een rekening bij DE Bank. Met die bank heeft zij in een ver verleden een akkefietje gehad met gevolg waarvan DE Bank heeft gemeend de rekening van Copperwoman te moeten blokkeren. Dus Copperwoman heeft direct een andere rekening geopend bij de voormalige Postcheque- en Girodienst, thans de ING.

Haar bovenmodale inkomen wordt daar iedere maand keurig op gestort en de jaarlijkse belastingterugaaf werd tot vorig jaar daarop gestort. Tot een overijverige, nutteloze belastingambtenaar meende mijn teruggaaf te moeten storten op de geblokkeerde bankrekening.

Met alle gevolgen van dien. Ik kreeg nogal wat geld terug en had mijn schuldeisers van toen allerlei mooie beloften gedaan zodra ik het belastingeld in de pocket had. Binnen 3 dagen heb ik het belastingkantoor van binnen gezien, telefonisch contact gehad met ongeveer 6 belasting-afdelingen, gesproken met de vakbondsmedewerker die normaal mijn aangifte doet, geschreeuwd, gehuild, gedreigd en gedaan. Het resultaat was dat de Belastingdienst verklaarde dat ze niet konden verklaren waarom ze die oude bankrekening hadden gebruikt en daarom coulancehalve het hele bedrag opnieuw op het juiste nummer zouden storten.

Wat ze er niet bij vertelden was dat de vordering die ze hiermee op mij kregen, want uiteindelijk hadden ze twee keer betaald en er moest geld terugkomen, meteen in handen gaven van een deurwaarder. Meneer de Deurwaarder had kennelijk die dag niets te doen en heeft een gezellige brief laten tikken door de assistente. Eén dag na het verlossende telefoontje dat het geld alsnog gestort werd op een juiste rekening, lag de dagvaarding in de bus.

Belastingdienst vond het iets te veel moeite om zelf het geld terug te halen bij De Bank. En ik kon het geld niet zelf terugstorten want geblokkeerd.

Al met al ben ik twee keer voor de Kantonrechter verschenen. Eén keer met mijn belastingkundige Collega, om aan te horen dat de datum voor de zitting werd bepaald op een later tijdstip.

Uiteindelijk ben ik die datum niet gegaan omdat ik tussen deze twee tijdstippen te horen kreeg dat ik een tumor in mijn hersenvlies had. Collega heeft een brief geschreven dat mijn medische toestand dat niet toeliet. Dus de datum werd uitgesteld en opnieuw bepaald in juni. In juni verscheen ik zelf met mijn stukken en kreeg te horen dat ik een medische verklaring moest overleggen. Nou wist ik niet wat er in die brief van Collega stond dus heb ik het er maar bij gelaten. Meteen de Collega gebeld en gevraagd wat te doen. Bleek na telefonische inlichtingen bij de rechtbank dat ik een verklaring moet ondertekenen dat ik medisch gezien fit ben. That’s all. Als die rechter dat nou op dat moment had gezegd, had ik meteen kunnen aangeven dat ik weer fit ben. Dus brief geschreven naar de rechtbank met de verklaring dat ik fit ben en kom maar op met die rechtszaak.

Om twee dagen later te horen van Collega dat de Inspecteur van Belasting hem heeft gebeld met een voorstel tot schikking. Het geld dat ik dit jaar zou krijgen, zou verrekend worden met de vordering.

Nou, mooie situatie niet?

Een hoop ambtelijke ellende, allemaal voor niets. Maar het kan nog mooier:

In april van dit jaar moest ik dus een zware operatie ondergaan. Eén dag voor die operatie, op mijn opname dag,  heb ik de verklaring van het  kinderdagverblijf over 2008 op de bus gedaan naar de Belasting. Ik weet dat nog goed omdat ik op weg naar het ziekenhuis die brief gepost heb.

En nu komt de Belastingdienst weer met een leuke twist….die brief is niet ontvangen en dus word ik gekort op de kindertoeslag.

Gevolg? I.p.v. 245 euro eigen bijdrage per maand, moet ik nu 715 euro gaan betalen. Dit probleem moet direct rechtgezet! Het bloed gonst door mijn aderen. Wat te doen?

Taken voor vanavond:

Beraad je op de stukken. Leg alles in chronologische volgorde en formuleer vragen voor de Belastingdienst. Morgen trek je je beste kleren aan en ga je in persoon naar het kantoor van de Belastingdienst met alle stukken en alle geformuleerde vragen.

Ga verder met het Excel bestand.

Berg de laatste, losse papieren Tijgers op in de map.

dinsdag 3 augustus 2010

Vandaag heb ik de stoute schoenen aangetrokken!

Dit is de eerste dag in mijn online dagboek. Gewapend met een mok koffie en een sigaret ga ik verslag doen van mijn gevecht tegen het Grote Schulden Monster.

Dit venijnige Monster stalkt me nu al een hele poos,  klaar en wachtend om de genadeklap uit te delen. Tot nu toe heb ik mijn huid kunnen redden door telkens weg te lopen en me van het Monster af te keren maar ik raak het vluchten moe.

Het wordt tijd me om te keren en het Monster te bevechten.

Ik ben ziek thuis. Depressief. Geestelijk uitgeput en nergens anders toe in staat dan zitten, roken, koffie drinken en nadenken. Ik heb mijn werkgever in de waangelaten dat ik verkouden ben en een paar dagen nodig heb om aan te sterken. In feite heb ik de ene huilbui na de andere gehad en ben ik bang dat ik in een depressie wegzak. Er is zoveel gebeurd de afgelopen jaren. Miskramen, zwangerschappen, relatiebreuk, rechtszaken en geldproblemen. Ik heb heel veel woede, frustratie en teleurstelling moeten verwerken maar heb ook pieken gehad van geluk, voldoening en vreugde.

Hoe heeft het zover kunnen komen? Zelfreflectie dus. Ik lieg tegen mezelf...ik weet het....maar dat is nou eenmaal zoals het gaat. In ieder geval in mijn gedachten, treft iedereen anders  blaam, iedereen behalve ik. Maar is dat nou wel zo? Wordt het niet eens tijd om eerlijk tegen mezelf te zijn, het Monster bij de horens te vatten en mezelf te bevrijden van dat vreselijke juk? Wordt het geen tijd om de fundamenten onder mijn Levenshuis te versterken door het wegnemen van geldzorgen en een appeltje voor de dorst te kweken?

Ja, denk ik, terwijl ik nog een slok koffie neem en een hijs van mijn sigaret.

Weet je wat Copperwoman?.....zeg ik tegen mezelf.....ga een dagboek bijhouden, bekijk waar je je zorgen over maakt, analyseer het geval en kom dan pas met de oplossingen. Zoals het nu gaat, gaat het niet langer goed en daar ga je de zure vruchten van plukken.

Tijd om op te staan, de koffie en de sigaretten de deur uit te doen, en handelen in plaats van denken!

Wie ben ik?

Ik kijk in de spiegel en zie een vrouw van net veertig.

Veertig al! Een klein duiveltje op mijn schouder roept heel zacht en vals 'Jaja...AL veertig....en wat heb je nu helemaal bereikt? ' Snel sla ik het duiveltje van mijn schouder af en beschouw mezelf verder in die grote, allesonthullende spiegel.

Ik zie er vermoeid uit. Grote, donkere kringen onder mijn ogen, een bleke huid, onverzorgd en sjofel gekleed in mijn huispak. Veel te dik, te groot, te breed.

Wat nog meer?

Ik ben alleenstaande moeder. Ik ben in dienst van de overheid, heb een koophuis, een oude auto met kinderzitje, bezit een kat en heb een moeder. Allemaal positief, ik ben dankbaar dat ik ze heb en dat ik ze ken. En naast al dit moois, komt de aanstaande strijd met het Monster. De moed zinkt me in de schoenen. Weg is het voornemen om me om te draaien en het Monster te bestrijden.

Ik loop zuchtend weg van de spiegel en ga bezwaard achter de laptop zitten. Steek een sigaret op. Zet de laptop aan en daar is de Google pagina.  Het lege scherm staart me aan, wachtend op mijn zoekopdracht.  Ik tik de woorden 'schulden oplossen' in. In 18 seconden heeft Google bijna 37.900 resultaten gevonden. Ik verbaas me om zoveel resultaten. Dat geeft de burger moed, kennelijk ben ik niet het enige slachtoffer van het Monster.

Ik vind de weblog van Schuldige en kan me herinneren dat ik ooit de gebundelde, uitgegeven versie heb gekocht en gelezen. Ik denk dat hij me onbewust heeft geinspireerd tot het starten van mijn eigen online dagboek. Ik zoek verder maar vind niet wat ik zoek.

Ik ben op zoek naar informatie over het zelf  aanpakken van schulden. En al wat ik vind zijn websites van instanties die schuldhulpverlening aanbieden, weblogs over zuinig leven, over hoe je het al dan niet moet doen en meer van die onzin. Pagina's vol met verwijzingen naar andere sites, onoverzichtelijke blogs en treurverhalen van in de steek gelaten moeders.

Dat wil ik niet lezen. Ik mag dan wel single mom zijn, ik heb er zelf voor gekozen om mijn partner de deur uit te zetten. Ik ben geen sociaal zielig geval en ik peins er niet over om een schuldhulpverlener te gaan betalen voor dingen die ik zelf zou moeten kunnen. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik mezelf uit de afgrond van het Monster help. Het is namelijk wel de bedoeling dat ik leer van mijn fouten en dat niet een ander de hete kastanjes uit het vuur moet halen.

Waar vind ik nou de info die ik zoek? Ik kom gewoonweg niet voor schuldhulpverlening in aanmerking omdat ik per maand netto te veel verdien. Kennelijk kunnen maatschappelijk dienstverleners alleen uit de voeten met mensen die in de bijstand zitten of een ander soort uitkering hebben. Zelfde geldt voor cursussen over omgaan met geld. Mijn gemeente geeft cursussen hierover, maar dan alleen voor mensen met een laag inkomen.

Hallo? Het is wel gebleken dat Copperwoman ook niet met geld kan omgaan. Omdat ik een beetje bovengemiddeld salaris heb, moet ik zelf betalen voor zo'n cursus. Maar beste gemeente....staan jullie er wel eens bij stil dat ik gemiddeld minder te besteden heb dan een uitkeringsgerechtigde juist vanwege die schulden? En dat die zogenaamde instellingen flink wat geld vragen voor een cursus, die ik zelf ook wel kan bedenken?

En dat is nou net de reden dat Copperwoman het allemaal zelf wel gaat regelen. Met angst en beven welliswaar, want ik ben van nature geen 'regeleteur'. Ik heb dan ook werkelijk geen idee waar te beginnen.

Ik merk dat ik mijn oude strijdvaardigheid terug krijg, nu ik besloten heb de dingen op te gaan schrijven in een dagboek. Vandaag ben ik nog thuis en zit mijn kind op het kinderdagverblijf. Tijd voor mezelf dus. Wat kan ik nu nog doen om mezelf voor te bereiden op mijn gevecht met het Monster?

Ik besluit dat ik mezelf vandaag twee uur de tijd geef om mijn grote hoop enveloppen van schuldeisers te openen. Een afgebakende tijd om mezelf te beschermen. Zo doe ik mezelf de belofte dat ik vandaag maximaal twee uur stress heb.  Jazeker, ook ik raak verlamd als de goeie oude postbode weer eens een bezoek heeft gebracht en een leuk cadeautje voor me heeft achtergelaten. Ik maak al weken mijn post niet meer open. (Fout, fout, fout.....ik weet het.)

Ik zet maar weer eens een bak koffie en houd mezelf voor dat kennis macht is. Ik weet nu niet eens precies wie wat van me krijgt. Hoog tijd om die papieren tijgers uit hun kooi te laten en te bekijken waar ze me zouden kunnen bijten.

Goed voornemen voor vandaag:

enveloppen openen

post rubriceren en wegbergen in de administratie mappen. Lopende zaken bij elkaar doen in een map zodat ik het overzicht over de zaken niet kwijt raak

overzicht maken van de schulden in een excell bestand.

Morgen weer aan het werk. Mijn niks-aan-de-hand gezicht opzetten en verder broeden op oplossingen. 

Het is niet veel, maar het is een begin.

Vandaag heb ik in ieder geval mijn zwaarden geslepen.